Het meisje met de negen pruiken- Sophie van der Stap
Het boek Meisje met negen pruiken gaat over Sophie ze is 21 jaar oud en ze hoor in het begin van het boek dat ze kanker heeft, en een groot gevecht aan moet gaan. In Meisje met negen pruiken vertelt zij over het 54 weken durende proces dat ze doormaakt, om de kanker in haar lichaam tegen te gaan. Vooral in het begin is alles nog onzeker. Sophie zal een jaar vol chemo, infusen, dokters en pruiken in gaan om uiteindelijk verder te kunnen leven.
Aan haar dagboek vertelt ze alles wat ze doormaakt in en rondom die tijd. Geroddel van zusters, dansen in de nachtclubs, daten met bagage en pruiken shoppen. Daarnaast praat ze, althans zo lijkt het, met gemak over de gewenning, doodgaan, chemokuren, bestraling, eenzaamheid, kaal worden, haar angst, pijn en verdriet en alle andere verschrikkelijke dingen die bij kanker komen kijken. Haar gedachten en gevoelens daarbij bespreekt ze. Verder kom je niet alleen alles te weten over Sophie, maar ook over Stella, Bebé, Sue, Lydia, Oema, Pam, Blondie, Daisy en Platina, dit zijn de negen pruiken van Sophie met ieder een eigen persoonlijkheid. Samen met haar vrienden Rob, Chantal, Jur, Otto en Bebé, Annabel, Zus, haar ouders, het stropdasje, de dokters N, L en K, en vele anderen brengt ze de periode door. Naar mate het boek vordert, gaat het steeds beter met Sophie. De kuren slaan aan en uit de scans waar alles van afhangt komen positieve resultaten. Langzaamaan kan Sophie haar leven weer opbouwen zonder dat de kanker het middelpunt is.
Het thema van dit boek is kanker overleven, hier draait het echt om bij dit verhaal. 54 weken lang staat er nog maar één ding op haar prioriteitenlijstje: de kanker overleven. Sophie is slachtoffer van een ernstige kanker die ze moet overwinnen om nog uitzicht te hebben over haar toekomst. In de periode van het overleven van haar kanker voelt ze zich vaak eenzaam want zij is straks degene die niet meer verder kan leven, terwijl ze dat zo graag wil. Hierbij horen ook haar angst en het verdriet, omdat ze misschien geen toekomst meer heeft. Ze komt ook in aanraking met de dood.
Bij het overleven van haar kanker komt ze dus echte dieptepunten tegen, maar ze ontdekt ook de mooie dingen van het leven. Ze komt bijvoorbeeld achter de waarde van vriendschap. Hoe je wordt geholpen en gesteund in moeilijke tijden, en op wie je kunt bouwen. Ze leert te relativeren, zo is de laatste mode opeens stukken minder belangrijk dan eerst.
En dan ben je eindelijk op het punt belandt waarbij je de kanker overleefd hebt. Althans de ziekte zelf heb je overwonnen. Helaas ben je er dan nog niet, want je hele leven moet je langzaamaan weer opnieuw opbouwen. Je werkt aan je conditie, probeert je studie te volgen, je wordt verliefd, en gaat aan de slag met je boek. Je haar gaat zelfs weer groeien. Je leven bestaat niet meer alleen nog maar uit kanker.
De idee van de auteur is vooral het opschrijven van alles wat er is gebeurd in de tijd dat Sophie probeerde haar kanker te bestrijden. Daarbij gaat het niet alleen
om de Sophie als kankerpatiënte, maar ook om al haar andere kanten.
Sophie heeft kanker gehad, en zij kan door haar positie zeggen ‘van de buitenkant wat meer binnenkant proberen te maken’. Je weet als buitenstaander normaal gesproken niet goed hoe het is om getroffen te worden door zoiets verschrikkelijks als kanker. De intentie was vooral om door het lezen van het verhaal beter te begrijpen hoe een kankerpatiënte met haar omgeving daarbij, zich kan voelen. En dat hoeven lang niet alleen nare gevoelens te zijn.
Ook wilde Sophie de lezers aan het denken en relativeren zetten. Want je merkt nu wel dat bepaalde dingen zoals een mooi huis en een goede baan opeens minder waarde krijgen wanneer je in een positie als die van Sophie komt te staan. Mijn eigen mening over het boek is dat ik het een lastig boek vond om te lezen omdat ik zelf ook in deze situatie zit. Mijn vader heeft namelijk ook kanker en ook in de ergste vorm die er bestaat. Hierdoor vond ik sommige stukken makkelijk te lezen en andere stukken ook heel moeilijk. De makkelijke stukken waren vooral de moeilijke woorden die worden gebruikt dit was voor mij makkelijker omdat ik veel van deze woorden al kenden omdat ik die thuis ook vaak hoor vallen. De moeilijke stukken waren vooral de momenten wanneer ze de uitslagen van de scans kreeg omdat deze scans bij mijn vader al twee keer niet zijn geweest waar we op hoopte.
De titel Meisje met negen pruiken geeft de negen pruiken die Sophie draagt in de 54 weken van haar behandeling weer. Elke pruik geeft Sophie een ander gevoel en een andere persoonlijkheid. Zo heeft ze voor elke bui een speciale pruik. Ze hebben ook allemaal een eigen naam. Ze heeft maar liefst negen pruiken omdat ze er heel veel schik in heeft. Eerst was het nog vreselijk, maar toen ze in de theaterwinkel kwam, zag ze wat er allemaal mogelijk was. Ze kon eindelijk alle coupes gaan dragen die ze graag wilde hebben. Blonde lange krullen zoals Daisy, en rode pieken zoals Sue. Een citaat: ‘Vandaag heb ik mijn blonde krullen weer eens uit de kast getrokken en ben ik als Daisy over straat gegaan. Een complete transformatie.
Na een tijdje was Sophie zo aan haar pruiken gewend, dat ze zichzelf er wel in terug kon zien, maar in het begin moest ze nog erg wennen. Buitenstaanders hebben ook niet door dat onder die negen verschillende pruiken hetzelfde meisje zit. Zo trekt ze met de verschillende pruiken ook verschillende mensen aan. De meeste mannen vallen op de Sophie met blonde coupes, terwijl die haar met bijvoorbeeld bruine pruiken niet eens zien staan.
Stella is de eerste pruik van Sophie. Ze draagt hem niet veel, want ze vindt Stella een verschrikking, hij is nogal ‘pruikerig’, zoals Sophie dat zelf noemt.
Bebé heeft haar tot aan je navel, een droom van Sophie die uitkomt. Sue is een favoriet van iedereen om haar heen. Sophie voelt zich met Sue op net een stoer en stout meisje. Lydia, woont volgens Sophie in Spanje en Oema is Sophie´s favoriet. Pam krijgt een hele boel complimenten van andere vrouwen. Ze vragen soms zelfs naar het adres van haar kapper. Blondie is de enige pruik met echte haren. Daarom ook niet echt wat voor Sophie, zo zegt ze zelf. Blondie doet namelijk iedere keer wat anders. Ze heeft teveel ‘bad hairdays’. Toch is het heerlijk om met je handen door Blondie heen te gaan en met haar te zwemmen. Als het moet kan Sophie zelfs met Blondie slapen. Daisy draagt Sophie altijd met een haarband of een petje, omdat de pony te ‘pruikerig’ is. Maar als ze danst, dansen haar mooie verleidelijke krullen met haar mee. Platina draagt Sophie vaak bij het uitgaan.
Het boek zelf vond ik mooi geschreven en het is een gevoel van rust dat ik weet dat ik niet de enige ben die door zoon periode heen moet. Hierom geef ik het boek 3 uit 5 sterren.