Stap 4: Een langere recensie

Lees onderstaande recensie over Schaduwzuster van Simone van der Vlugt en beantwoord dan de vraag.

Niet iedereen is even blij met deze tweede roman. Ook ik ben uiteindelijk niet zo gecharmeerd van dit boek. Waarom niet? Ondanks de gedurfde opzet slaagt Van der Vlugt er op de één of andere manier niet in me te overtuigen en me mee te slepen in het verhaal.

Wat mij betreft heeft het grotendeels te maken met haar schrijfstijl en de huis-tuin-en-keuken-dingetjes die constant terugkomen. Van der Vlugt valt erg veel in herhaling. Zo benoemt Marjolein wel tig keer wat 'haar reden is waarom ze in het onderwijs is gegaan'. Marlieke benoemt steeds weer 'dat ze altijd in de schaduw van haar zus stond'. Van der Vlugt legt heel veel details uit, terwijl beschrijvingen van personages en hun gedrag vaak veel meer spanning opleveren. Ik blijf dus zitten met dubbele gevoelens over dit boek met dubbele bodems. Ik waardeer de opzet die op zich potentie heeft. Maar de aankleding levert niet echt een spannend verhaal op en echt boeien deed het boek me uiteindelijk niet.

Van de schrijfster is al bekend dat ze een vlotte pen heeft en dat blijkt ook in Schaduwzuster. Het verhaal snelt van bladzijde naar bladzijde en laat zich makkelijk lezen. Sterker dan in haar eerste boek, dat meer een roman dan een thriller was, bouwt Van der Vlugt in Schaduwzuster spanning op. Daarbij volgt ze de lijn van de traditionele Engelse detectiveverhalen waar de speurder op de laatste bladzijde onverwachts de butler als schuldige aanwijst. Net als bij boeken van Ruth Rendell of P.D. Jamer blijkt de lezer voortdurend op het verkeerde been te zijn gezet. Het geeft Schaduwzuster dat beetje extra dat het tot een goed geschreven boek maakt. Maar goed schrijven is nu eenmaal niet genoeg om de lezer te overtuigen.